Heeft Vlaams ombudsman Bart Weekers zelf aan de alarmbel getrokken ? In het laatste jaarverslag van zijn mandaat heeft hij in elk geval een heel scherpe passage geschreven over het spreekrecht van de Vlaamse ambtenaren. Of liever het gebrek daaraan, de beknotting ervan, zeg maar. "Het moet me van het hart", schijft hij, "te vaak komen medewerkers hun hart luchten over hun leidinggevenden die het niet appreciëren dat ze hun stem in de buitenwereld laten horen".  

Die zat. In de weken nadien verschenen in De Tijd dan ook enkele artikels van ambtenaren zelf. Over de druk die ze voelen als ze hun mening in het publiek geven, over hoe zij een innovatieve overheid zien maar dat niet kwijt kunnen, over klokkenluiders die zich afvragen of het wel de moeite waard is dat ze hun nek uitsteken?

 

 

Ambtenaren krijgen met veel spanningsvelden te maken, waarvan het meest gekende dat tussen ambtenaren en politiek is. Geen wonder als je weet dat dat hele overheidsapparaat na elke verkiezing met een nieuwe politieke beleidsploeg, nieuwe kabinetten en andere prioriteiten geconfronteerd wordt. Maar tegenover dat wilde geraas staat die hele ambtenarengroep die dag in dag uit voor continuïteit én professionaliteit zorgt. Met steeds meer jonge mensen die vol nieuwe inzichten en idealisme voor de overheid willen werken. Ver weg van politiek dienstbetoon of karikaturen.

 

Met de alarmbel van de ombudsman kan bevoegd minister Homans twee dingen doen : wachten tot de boel overwaait en niets doen of de kwestie ernstig nemen en handelen. Voor die keuze staat Liesbeth Homans nu dinsdag in de commissie binnenland.

Er liggen voorstellen op tafel : het personeel ondervragen over de bezorgdheid van de ombudsman, een hoorzitting organiseren, regelingen rond spreekrecht en klokkenluiders bijsturen? In elk geval is niets doen geen optie. Want de Vlaamse ombudsman heeft aan de alarmbel getrokken.

 

Ingrid Pira 9 mei 2016